નનામી પ્રેમની જાણી,દેહ ધબકાર ન છોડે.

પ્રેમની દરેક વાત ન્યારી છે.હરેક પળ પ્યારી છે,દરેક સાંજ સારી છે.
તમે વૈરાગ ધારી છો અમે પણ ભેખ ધારી છી,
જાઓ-જાઓ સૂનાર, વિરામ ન કરતા,
અનુભવ પ્રેમના ઊર્મી, ક્યાંક વિચાર ન બદલે.

સુલોચના ને અંધાપાની ઠેક પ્યારી છે,જાણે મોગરાની મહેક થી છટક બારી છે,
તમે સંસ્કારથી ભરયા,અમે સંસારથી ડરીયા
આવો આવો સૂનાર આજ આખરી ક્ષણ છે,
નનામી પ્રેમની જાણી,દેહ ધબકાર ન છોડે.

પ્રણવ…….

જવાન જિંદગી માહે વિચાર કેટલોક આજ.

ચમકતી ચાંદની સંસાર કેરું રૂપ લાગે છે,
ઝળકતી રૂપની ઝલક આજ અનુપ લાગે છે,
જવાન જિંદગી માહે વિચાર કેટલોક આજ,
છલકતી સમ્રૂધ્ધી પણ સૌંદર્ય સામે કદરૂપ લાગે છે.

સુલભતી નાર અંધકાર માં લુપ્ત લાગે છે,
દહેકતી મિનાર, વિકાર ને ગુપ્ત રાખે છે,
જવાન જિંદગી માહે વિલાપ કેટલોક આજ,
ગરજતી દેવેન્દ્રની ઇંન્દ્રિયો ક્યાં ત્રૂપ્ત લાગે છે ?

ધબકતા દેહની જઠરાગ્નિને ભૂખ લાગે છે,
મહેકતા સૌંદર્યની સામ્રાજ્ઞી ને ક્યાં દુઃખ લાગે છે,
જવાન જિંદગી માહે વિકાર કેટલોક આજ,
તડપતી તલપ પણ બ્રહ્મચર્ય ને સુખ લાગે છે.

પ્રણવ…

મિત્ર

ઉલજેલી વાતે,સુલજેલી મુલાકાતે,સંસારમાં અમે મળતા રહ્યા….

તળાવને આરે,સુભાષબ્રીજની ધારે,સાથે બેસી અમે હસતા રહ્યા….

આપતી ના ટાણે,મ્રુતકોની કાણે,એક બીજાના દુખ અમે વહેંચતા રહ્યા….

રમતના મેદાનમાં,બાબા બર્ફાનીના ધ્યાનમાં,એક બીજાનું સુખ અમે માગતા રહ્યા….

ચોરી પકડાતા,મુસીબતમા જકડાતા,એક બીજાનો બચાવ અમે કરતા રહ્યા….

કૉલેજની ધમાલ માં, ફિ વધારાની બબાલમાં,પોલીસનાં ધોકા પણ વહેંચતા રહ્યા….

સીમા છે સારી,પાયલ પણ પ્યારી,એક બીજાની સાથી અમે શોધતા રહ્યા….

કંપની ના કામે,કે અભ્યાસના નામે ,એક બીજાની સલાહ અમે માનતા રહ્યા….

ગભરાય છે કાં તુ..?,ઉભો છુ ત્યાં હું,એક બીજાની હિંમત અમે વધારતા રહ્યા….

હેરાન ના કર એને ,દુશ્મનના બન એનો,એક બીજાના શત્રુને ચેતવતા રહ્યા….

એમના કરાય,આમ ખોટુ ના મનાય,એક બીજાની ભૂલો અમે સુધારતા રહ્યા….

પ્રભુ, ક્રૂષ્ણ સુદામા ને રોમન પિઠીયાસ જેમ,ઇતિહાસમાં નામ નથી માગવા આવ્યા….

નિલકંઠના આરે,સોમનાથ ના સહારે,બસ..જીવન ભરનો સાથ અમે માગતા રહ્યા….

તો પ્રભુ…લોટાવી દે એ મારું બાળપણ પ્યારુ………

એ બાળપણની મસ્તી ને પાઠ્ય પુસ્તકનો જુમો ભિસ્તી,

“સાહેબ,ભોલ્યા નો ખાસ મિત્ર પણ એનો વેણુ(પાડો) જ છે.”

એ નદિયોનુ ખળખળવું ને સાગર ને મળવું,

” થઈ જાય શરત કોની હોડી પાણીમાં લાંબુ તરે છે.”

એ ખેતોની લહેક ને બાગોની મહેક,

“કાના ચીભડા લઈને ભાગ કરશનકાકા લાકડી લઈ આવે છે.”

એ અંધકારથી ડરવું ને પરિઓ ની વાર્તા સાંભળવું,

“બાપુજી ગંડુ રાજા વાળી વાર્તા…”

એ ખ્વાજા અમીનની ચાદર ને મંદિરોની ઝાલર,

” ઓય..લાવ દાંડી,નગારુ મારા સિવાય કોઈ નહી વગાડે”

એ તડકામાં નાહવુ ને દોઢ વાગ્યની રિશેશમા ખાવું,

“બા મને પણ બહેનની જેમ ચોળેલુ.”

એ રજાએ શરીર ખંગાળવું ને એક ડબલામા બે મિત્ર નુ પખાળવુ,

” થોડું પાણી વધાર જે મારા માટે પણ…”

એ પાદરના ઢાળે ને ખરાવાડ ના વચાળે,

” મોય દાંડીયો લાવ મારો વારો છે.”

એ ભાભાઓની ચિલ્લમ ને ચાર વાગ્યાની ગુજરાતી ફિલ્મ,

” નરેશ કનોડીયાએ શું જમાવટ પાડી બાકી. ”

એ ચોરીથી હવા કાઢવી ને અજાણ બની ભરાવવી,

” શીતલ રોજ કોણ તારી સાયકલની હવા કાઢે છે..?,લાવ હું ભરાવી આપુ.”

એ કાંતિકાકાની સાંકડી શેરી ને બાળ સંસ્કાર કેન્દ્રની ભાવ ફેરી,

“પૂ.દાદા આવવાના છે કૃતજ્ઞતા સમારોહ માં…”

એ મોભા કાકા ની લાકડી ને મનુ માસ્તરની ઝાટકણી,

” (રડતા-રડતા) સાહેબ મારો વાંક ન હતો એ ક્યારનો મજાક કરતો હતો. ”

એ મિત્રોનો પ્યાર ને પડોશીનો દુલાર,

” દિવાળી યે દિવાળી યે ગામડે તો આવીશ ને..???”

વાંચ્યું એક રોજ કોઈ એક ડિશકશનમાં, ભગવાન તમને એક વરદાન આપે તો તમે શું માગો વચનમાં..?
નથી હું મહાત્મા કે નથી હું ધર્માત્માં,ભુલ્યો હું ગાંધીને ભુલ્યો દેશપ્રેમની આંધી,

નિસ્વાર્થ ભાવે પણ જાણે કે બન્યો હું સ્વાર્થી,

” છે તારે આપવું દુનિયા આખી કરતા કંઈ ન્યારું,

તો પ્રભુ…લોટાવી દે એ મારું બાળપણ પ્યારુ………”